Frans de Bruijn samen met zijn fokproduct Maartje (Mats x Farao). foto Sandra Janssen.
85 jaar oud begaf zijn lichaam het. Op 20 februari van dit jaar zag ik hem voor ’t laatst. Hij was aan het revalideren in een centrum vlak buiten Apeldoorn. Zo leerde hij verder te kunnen leven met één been; het andere been was afgezet. Frans was magerder geworden maar verder niks veranderd. Anderhalf uur konden we opgewekt met elkaar praten; het Groninger paard en de geschiedenis van de vereniging kwamen uitgebreid voorbij. En nu is hij er niet meer; zijn huis werd aangepast maar zijn lichaam was op.
Frans was boer, met een opleiding in Wageningen, fokker van merries en hengsten in Wiesel Wenum. Hij was ook jarenlang bestuurslid/penningmeester van het Groninger Paard. Teamleider en begeleider van degenen ( o.a.” zijn meiden”). Zij hielpen hem bij het verzorgen en trainen van zijn paarden en leerden veel van hem.
Degenen die het genoegen hadden samen met hem in het bestuur te zitten zullen zich zijn kasboek zeker herinneren.
Met het ter dekking stellen van de hengst Banier ( in 1983 Rijksgoedgekeurd) greep Frans de kans om met zijn merrie Henny de gewenste fokrichting in te slaan. Regionale fokdagen vonden later regelmatig plaats in Wiesel; zijn vrouw en familie waren daarbij zijn trouwe medeplichtigen. Ze straalden met elkaar rust en stabiliteit uit. Velen binnen het Groninger Paard hebben herinneringen aan hem. Frans was een betrokken man die goed kon luisteren, vragen en twijfels kon uiten, hengsten uitprobeerde ten behoeve van het fokken van een mooi, zwaar paard met een goed karakter. Soms maakte Frans een verstrooide indruk maakte maar vervolgens duidelijke standpunten te berde bracht zeker wanneer dat nodig was om knopen door te hakken.
Na zijn overlijden heb ik met diverse mensen van het Groninger Paard die met hem gewerkt hebben, gesproken en herinneringen opgehaald. Daarin wil ik u graag laten delen. Hoe is Frans beleefd? Als altijd betrokken, beschikbaar en standvastig, een rots in de branding, geen zwart-wit denker, een aardige man. Hij kon omgaan met tegenslagen, ook in zijn eigen paarden fokkerij, Hij hield oog voor verwante rassen. Op basis van respect wilde hij met een ieder door één deur kunnen gaan. Hij was een trouwe bezoeker (in zijn oude auto) van overleggen en commissie vergaderingen. Regelmatig maakte de vereniging gebruik van zijn gastvrijheid door de vergadering inWenum Wiesel te laten plaatsvinden. Hij stond voor het foktechnisch beleid: het fokdoel moest kloppen met hoe de Groningers er uit zien en hoe ze zich gedragen. Door het hele land heen had Frans contact met fokkers; zo kon hij ook als dat nodig was paarden uitbesteden.
Het bovenstaande is een greep uit de goede herinneringen die velen in onze vereniging hebben aan Frans. Hij was op zijn geheel eigen wijze een rots in de branding. zijn manier van optreden, de manier waarop hij liep en zijn wijze van bedachtzaam en als dat nodig was met nadruk en zeer precies formuleren van punten waarover hij ons allemaal wilde informeren, horen bij de erfenis van onze vereniging.
Wij gedenken hem met groot respect,
Siepie de Jong, oud-voorzitter van de stamboekvereniging Het Groninger Paard.
