Helaas hebben wij met spijt van Hilde Huizenga moeten vernemen dat de Groninger dekhengst Eros onverwachts is overleden aan koliek. Met zijn 69 nakomelingen was hij een onwijs waardevol onderdeel van de Groninger paarden fokkerij. Hieronder is de necrologie van Eros te lezen, geschreven door Hilde zelf. We wensen de Hilde en alle betrokkenen veel sterkte toe.
Hengst Eros gestorven
Eros is op zaterdag 6 februari door zijn hoeven gezakt. Topfit had hij de dagen ervoor een paar fikse bosritten gemaakt, zijn dressuurtraining gedraaid, zich gretig op zijn voer gestort en weer eens buitensporige interesse getoond voor merries. Het was tenslotte weer februari. Niets wees erop dat hem iets mankeerde. Tot ik hem vrijdagmiddag wilde opzadelen en hij voortdurend met zijn achterbenen tegen zijn buik schopte. Ik begreep er niks van, maar besloot dat een zadel hem misschien niet zou bevallen en dat, als ik hem beslist even wilde laten lopen, we naar de longeerbak moesten. Daar werd zichtbaar dat hij zich niet goed voelde. Terug naar zijn box aarzelde hij de draai te maken die nodig was om in zijn stal te komen. Eenmaal in zijn stal wanhopig van pijn. De veearts geroepen en de tijd opgevuld met lopen naast Eros, wat we uiteindelijk bijna vierentwintig uur zouden doen. Hij bleef maar lopen.
In de avond en kort na de eerste shot morfine, parafine en spierverslappers, begon hij te beven en stotend te ademen. Hoge koorts, constateerde de opnieuw opgeroepen veearts, die weinig hoop gaf dat dit nog goed zou komen. Darm afgekneld. Maar op verzoek diende hij weer pijnstilling en spierverslappers toe, wat hij de volgende ochtend nog eens deed. Het werd duidelijk dat Eros een sepsis had en er geen kans meer was dat hij dit zou overleven. Eros bleef niettemin kalm naast ons lopen, eindeloos. Aan zijn blik was niets te zien.
Om half vijf zaterdagmiddag zakte hij door zijn benen.
Eros was een hengst die in mijn ogen het meest het type Groninger paard benaderde in zowel exterieur als in karakter. Hij heeft 69 nakomelingen. Op de hengstenkeuring in 2019 werd hij kampioen, hij was toen al negentien. Twee jaar eerder had ik hem van Hinke Fiona Cnossen gekocht. ‘Mijn beste paard – hij kan alles – ik heb nog nooit zo’n intelligent paard meegemaakt’, was Hinke’s ervaring met deze hengst. Ze had gelijk. Hij was kalm, evenwichtig, oplettend, leerde makkelijk, sterk, altijd vriendelijk, en toch liet hij niet over zich heenlopen. In een groep was hij de baas, een subtiele hint volstond. Even een oor naar achteren, een stamp met het voorbeen, of een voetje omhoog zonder te trappen. Voor andere paarden duidelijke taal. Eros en ik brachten onze jaren door met bosritten, dressuurlessen, grondwerk en lange wandelingen tussen wei en stal. En tussendoor trok hij gewillig alles wat achter hem werd gehangen, maar dat dan met Hinke Fiona. Dit paard was een plezier.
